Co najbardziej denerwuje mnie będąc osobą na wózku?

Witajcie,
w dzisiejszym poście chcę się podzielić z wami refleksją dotyczącą tego co najbardziej denerwuje mnie / co mi przeszkadza będąc osobą na wózku. Nie mam tu na myśli barier architektonicznych, bo to rzecz oczywista. Zapraszam na post.

Już ponad rok temu opublikowałam na blogu post w którym dzielę się z wami moimi przemyśleniami na temat tego  "Czego nauczył mnie mój wypadek?".  Cały tekst możecie przeczytać tutaj: <KLIK>. Jest to jeden z najczęściej wyświetlanych postów na moim blogu  i jest mi bardzo miło z tego powodu. Stąd też przyszedł pomysł na dzisiejszy post.

1. Niezauważalność
Jest to jedna z tych rzeczy, które po prostu nie znoszę u ludzi. Idąc z mężem po mieście znaczna część ludzi podchodząc do nas zwraca się wyłącznie do męża udając, że mnie nie widzi, czasem przy tym odwracając wzrok ode mnie. Zdarza się czasem, że niektórzy znajomi męża mówią "dzień dobry" bądź "cześć" zwracając się przy tym całkiem personalnie do niego, omijając mnie przy tym. Kierowca autobusu, po wejściu do niego zadaje pytanie: "Gdzie pan wysiada?" widząc, że jest nas dwoje a nie jedna osoba. Taka sama jest sytuacja w niektórych sklepach bądź w punktach usługowych. Niby takie nic, ale powiem wam szczerze, że takie sytuacje bolą. Staram się na co dzień nie zawracać głowy takimi rzeczami, ale czasem, gdy moja wysoka wrażliwość jest znacznie wyższa niż zwykle wówczas biorę to do siebie. Takie zachowania mają później ogromny wpływ na poczucie wartości osoby niepełnosprawnej, co często bywa, że i tak jest obniżone przez sytuację w jakiej się znajduje. Nie każdy ma na tyle dość silną psychikę, aby codziennie  takie sytuacje znosić.

Jestem taką samą osobą, jak osoba całkowicie sprawna. Jedyne co mnie odróżnia to sposób poruszania się i dysfunkcja, jaką mam. Doskonale rozumiem, że czasem osoba sprawna w kontakcie z osobą niepełnosprawną nie wie jak ma się zachować, by jej nie urazić. Ale czy udawanie, że nie widzi się tej osoby jest lepsze? Zastanówcie się sami, czy chcielibyście być traktowani jak powietrze...

2. Nadmierne gapiostwo
Trzeba przyznać, że akurat ono mnie mniej denerwuje niż niezauważalność. Doskonale wiem, że będąc osobą poruszającą się na wózku wyróżniam się z tłumu i nie dziwię się jak przyciągam spojrzenia innych. Nawet już przyzwyczaiłam się do tego i  nie zwracam na to uwagi. Jednak irytuje mnie to jak ktoś idzie, zatrzymuje się i z premedytacją patrzy jak sobie poradzę w danej sytuacji. Nie rozumiem, jaki jest w tym sens. Nie jestem ufoludkiem ani małpą w zoo, aby tak trzeba było mi się przyglądać.

3. Nachalna pomoc
Bardzo mi miło, jeśli ktoś zaoferuję mi swoją pomoc. Jeśli faktycznie jej potrzebuję to zawsze z uśmiechem na twarzy pomoc przyjmę, ale jeśli  nie to, otwarcie mówię: " Nie, dziękuję. Poradzę sobie". Nie znoszę, jeśli ktoś chce mnie na siłę uszczęśliwiać. Gdy osoba z niepełnosprawnością nie życzy sobie pomocy wówczas  nie można być natarczywym i nachalnie jej pomagać. Z reguły chętni do pomocy w tej sytuacji są mężczyźni, którzy znajdują się pod wpływem alkoholu bądź osoby starsze, które nie rozumieją odmowy.

4. Dotykanie/chwytanie wózka bez mojej zgody
Nie wiem, jak inne osoby na wózku - (a myślę, że wiele osób się ze mną zgodzi) -osobiście uważam, że wózek jest w pewnym sensie częścią mnie i jest to sfera prywatna. Nikt nie cierpi tego, jeśli ktoś przekracza tę granicę. Nie znoszę, gdy ludzie nierozumiejący odmowy pomocy na siłę chwytają mój wózek i go szarpią. Przy tym nie zwracają uwagi, że mogą coś zepsuć. A uwierzcie mi, że wózek inwalidzki sporo kosztuje, natomiast dofinansowanie od państwa jest kroplą w morzu potrzeb. Czyniąc tak osoby te łamią moją granice prywatności. Jeśli nie wyrażam zgody na pomoc, chęć dotykania wózka to oznacza, że nie można tego robić. Zwróćcie uwagę, że nikt nikogo bez pytania nie łapie za ramię, chwyta za torebkę czy szarpie za plecak....

5. Zadawanie pytań typu: "Co ci się stało?" oraz "Będziesz chodzić?"
Wiem, że ludzie z natury są ciekawscy, a czasem potrafią wręcz być wścibscy. I na co dzień staram się mieć do tego dystans, lecz zdarza mi się, że denerwuję się, gdy ktoś zupełnie obcy, przypadkowy, specjalnie mnie zatrzymuje  i zadaje  pytanie: "Co ci się stało?", "Będziesz chodzić?"....
Brak słów... Co kogo to interesuje? Ja nikogo specjalnie nie zatrzymuje i nie pytam: "Co ci jest?", "Dlaczego nosisz okulary?", "A po co Ci ta laska?".

Jestem osobą otwartą i komunikatywną. Zaakceptowałam sytuację w jakiej się znajduję i swobodnie mogę rozmawiać o swoim wypadku oraz niepełnosprawności. Jednak uważam, że nie mam żadnego obowiązku opowiadać o tym przypadkowym ludziom. To jest wyłącznie moja sprawa z kim się dzielę i z kim chcę się dzielić tym doświadczeniem.

Mam nadzieję, że nikogo nie uraziłam tym postem. Chciałam przedstawić jedynie swój punkt widzenia. Kiedyś, od kogoś bliskiego usłyszałam: "Tobie jest łatwiej niż mi, bo jesteś na wózku".
Bardzo dotknęły mnie te słowa, gdyż osoba je wypowiadająca nawet nie zdaje sobie sprawy ile siły kosztuje mnie codzienne funkcjonowanie. Nie tyle tej fizycznej, co psychicznej...

Zaakceptowałam i nauczyłam się żyć ze swoją niepełnosprawnością. Taka już jestem i nie zmienię tego. Wózek jest częścią mojego życia i mnie. Nie dam rady funkcjonować bez niego. Są to moje "nogi", dzięki którym mogę się poruszać. I albo to ktoś akceptuje albo nie.

Zapowiadają bardzo ładny weekend i ja mam w planie go bardzo dobrze wykorzystać. Tym bardziej, że w sobotę mam urodziny. Ze swojej strony również wam życzę wiele słoneczka nie tylko w weekend, lecz przez cały czas.

Buziaki - Madzia :*