Czego nauczył mnie mój wypadek?

17 marca 2001 roku uległam wypadkowi - spadłam z wysokości ponad 10 metrów, przez co złamałam kręgosłup i uszkodziłam rdzeń kręgowy. Od tamtej pory jestem osobą niepełnosprawną i poruszam się za pomocą wózka inwalidzkiego. Stąd pomysł na dzisiejszy wpis - "Czego nauczył mnie mój wypadek?". Zapraszam.

 W dzisiejszym poście chcę podzielić się z wami refleksją na temat mojego życia. Mam nadzieję, że pomoże ona komuś w trudnych chwilach i pokaże, że bycie osobą niepełnosprawną nie oznacza koniec. Zapraszam na mój Instagram - Kwadrans dla Ciebie, gdzie jestem z wami na bieżąco i dzielę się z wami moim codziennym życiem. 

1. Życie człowieka jest kruche
Jest to rzecz oczywista, jednak w rzeczywistości, na co dzień nie myślimy o tym. Bierzemy udział w "wyścigu szczurów", aby móc osiągnąć w życiu jak najwięcej. Gdzieś, w tej gonitwie zatracają się rzeczy ważne i nasze wartości. Żyjemy przyszłością lub przeszłością, a nie tu i teraz.

Mój wypadek nie był pierwszą sytuacją w moim życiu, która pokazała mi  jak kruche jest życie. Pierwszą była śmierć mojego Taty, a drugą mój wypadek. W jednej chwili wszystko się zmieniło. Całe moje życie się zawaliło i nic już nie było takie same jak wcześniej. Przez te dwie sytuacje musiałam bardzo szybko dorosnąć, choć miałam jedynie naście lat... Nie mam pretensji do nikogo, że jest tak a nie inaczej. Uważam, że mój wypadek miał głębszy sens.

Doceńmy każdy dzień i każdą chwilę. Żyjmy tak, jakby jutra nie miało być - tak naprawdę nie wiemy, ile czasu nam jeszcze zostało.

2. Nie taki wózek straszny, jak go malują
Nie wiem dlaczego, ale powszechnie uznaje się, że gdy ktoś ma jeździć na wózku inwalidzkim do końca życia jest to tożsame z wyrokiem śmierci. Oczywiście, bycie osobą niepełnosprawną, która porusza się na wózku nie jest niczym przyjemnym, ale również nie oznacza końca świata.

Znam mnóstwo ludzi, którzy ulegli wypadkowi bądź urodzili się i muszą poruszać się na wózku, a mimo to są szczęśliwi. Realizują się zawodowo, spełniają swoje marzenia, zakładają rodziny, mają pasję. Po prostu czują, że żyją i wykorzystują to co mają w pełni. Żyją głębiej niż osoby sprawne.

Mimo tego, że nie poruszam się o własnych nogach tylko za pomocą wózka to przecież mam sprawne ręce i umysł. Mogę je wykorzystać do tego, by czuć się spełniona i zrealizowana w życiu. Jest trudno - nie zaprzeczam. Po wypadku musiałam nauczyć się wszystkiego od podstaw: siedzenia, jedzenia, ubierania się, mycia, itd. Wszystko można zrobić jeśli tylko tego chcemy i poczynimy działania w tym kierunku.

Myślę, że w większości wypadków to osoby sprawne tworzą więcej problemów tam gdzie ich nie ma niż osoby niepełnosprawne. Czasem wystarczy trochę ludzkiej życzliwości i empatii, by móc komuś pomóc. Osoby niepełnosprawne są otwarte i chętne do działania, wystarczy jedynie dać nam szansę  i możliwość wykazania się.

Moda bez ograniczeń II- 2015 rok

3. Wypadek pokazał mi jak silną jestem osobą
Pomimo tego, że należę do osób z wysoką wrażliwością, więcej na temat możecie przeczytać tutaj Cała prawda o mnie: jestem HSP... , to nieraz już przekonałam się o sile swojej psychiki.

Po wypadku tak na prawdę zostałam z tym wszystkim sama: rodzina nie potrafiła mi pomóc i mnie zrozumieć. Sami nie radzili sobie z moim wypadkiem i zaistniałą sytuacją. Przyjaciele i znajomi odsunęli się ode mnie. Ja, również w tym czasie byłam setki kilometrów od domu - z dala od otoczenia, które znałam na co dzień. Tuż po wypadku, nikt nie przeprowadził ze mną rozmowy na temat mojego faktycznego stanu zdrowia oraz rokowań na przyszłość. Jedyną osobą, która zwróciła mi uwagę i poradziła bym się skupiła na nauce samodzielności będąc na wózku był rehabilitant w szpitalu rehabilitacyjnym we Wrocławiu. Choć strasznie się go bałam, bo był surowy, wymagający i nielubiany to z perspektywy czasu doceniam to, że stanął na mojej drodze. I kazała skupić mi się na tym co jest tu i teraz. Nauczyć się żyć w "nowej" rzeczywistości". I tak zrobiłam.

W porównaniu do innych osób, które znam i które tak jak ja przeżyły wypadek, nie miałam typowego załamania psychicznego. Swój wypadek przyjęłam z pokorą, jakby to było coś oczywistego. Tak miało być i już. Starałam się skupić na dniu dzisiejszym i tym, aby być jak najbardziej samodzielna i niezależna mimo swej niepełnosprawności.

4. Warto marzyć i dążyć do ich spełnienia
Każdy człowiek ma marzenia i dąży do ich spełnienia. Nie ma podziału na osoby sprawne czy nie pełnosprawne. Osobom niepełnosprawnym trudniej jest pewne rzeczy zrealizować, czasem trzeba do pewnych spraw inaczej podejść z większą uwagą i szczegółowością, a czasem potrzeba na to więcej czasu, ale nie oznacza to, że  jest  to niemożliwe do wykonania.  Myślę, że większym ograniczeniem niż sam wózek są ograniczenia w naszej głowie, obawy, czy też lęki. Znam wiele osób, które spełniają swoje marzenia i realizują się poprzez sport, pasje - na przykład nurkowanie, podróżują po całym świecie, a tym samym motywują inne osoby do działania.

Chcieć znaczy móc.

Podnoszenie ciężarów - dyscyplina sportu, która stała się moją pasją- 2015 rok

5. Osoba niepełnosprawna jest taką samą osobą, jak każdy inny człowiek
Nie wiem skąd się wziął stereotyp, że osoba niepełnosprawna jest taka "niewinna" tzn. nie pali papierosów, nie pije alkoholu, nie kłamie, nie przeklina, nie imprezuje, jest taka biedna i poszkodowana.
Myślę, że wiele osób z niepełnosprawnością zgodzi się ze mną, że tym, czego najbardziej nienawidzimy u innych osób jest litość, nadopiekuńczość i traktowanie nas jako ludzi drugiej kategorii. My, osoby z niepełnosprawnością, mimo braku sprawności jesteśmy tacy sami jak inni: kochamy, mamy potrzebę bliskości, lubimy imprezować, pijemy alkohol, spotykamy się ze znajomymi,  czy też uprawiamy seks.Również zdarza nam się być opryskliwym i niezbyt miłym, gdy mamy gorszy dzień. To jest jak najbardziej normalne, ludzkie zachowanie.

Jesteśmy jedynie ludźmi.

Wywiad do Radio Kraków razem z Mężusiem, wówczas jeszcze narzeczonym - 2014 rok

Z biegiem czasu nauczyłam się żyć w nowej rzeczywistości i brać z niej najwięcej jak się tylko da. Każdego dnia staram się czerpać radość z małych rzeczy, bo to one nadają sens naszemu życiu.

Dla mnie w życiu najważniejsze jest zdrowie, rodzina i przyjaciele.
Zawsze te wartości były dla mnie na pierwszym miejscu i z pewnością nie ma to związku z tym czy jestem pełno- czy niepełnosprawna. 

Życie mamy jedno i nikt za nas je nie przeżyje - pamiętajmy o tym.

Pozdrawiam cieplutko -Madzia